Sahi, ben neden terketmiştim seni ?

Bazı anlarda öyle bir noktaya geliyoruz ki, yalnızlıktan eski ilişkilerimizde bir umut aramaya başlıyoruz.
Yeni birine alışmak, kendini anlatmak, huyunu bilmek, tenine dokunmak, ten uyumunu yakalamak çok zor. Madem öyle ben bildiğimi okuyayım diyerek eskilerimize yanaşıyoruz..
Yine kendimden örnek vericem, zaten bok çukurundayım bu saatten sonra saklasam nolur?
Sürekli yan yanayız, gözümün içine içine bakıyor. 'Gel sev beni' dermişçesine.
Yaklaşsam bir dert uzak kalsam kafam karışıyor.
Böyle saçma bir durumun içindeyim.
Her adımımda hissediyorum bakışlarını.
Dönüp yüzünede bakamıyorum çünkü bilindik, saçma bir nedenle bitirmişim ilişkimi.
Arkadaş kal desen olamıyosun, daha ilerisi desen ne hissettiğinden haberin yok.
Dünyanın en salak durumu yani.
Eee durum böyle oluncada insan kendini düşünmeye itiyor.
Ne gördümde ben bu çocukta ayrıldım demeye geliyor iş.
Hatta bazen öyle bir duruma geliyosun ki;

SAHİ NEDEN TERKETMİŞTİM BEN SENİ?
diyesin geliyor.
Şimdi ki aklım olsa.. diyosun.
Ama olan oldu dimi ?
Bırak hayatına devam etsin.
Bırak başkasını sevsin.
Emin bile değilken kendinden, onunda kafasını karıştırma.
Biten bitti.
Hoşçakal nedensiz terkettiğim.
Sen beni tanımazsın, severim de söylemem..