Benim mutlu hayatımın da, umutlu hayallerimin de katili bu lanet yer.

Ben duygularını çok fazla belli eden biri olamadım hiç. Çok fazla yeteneğimde yoktur, sadece yazarım. Üzülünce, sıkılınca, ağlayınca sadece yazarım..

Galiba gelmiş geçmiş en gözyaşı odaklı yazım olucak.

Aile önemlidir dimi ? Derler ya hani herkes gider ailen kalır yanında. Öyle harika bir çocukluk geçirdim ki, öyle güzel anılar. Babamla gülümsediğimiz fotoğraflarımız, annemle sarılmalarımız, ablamla kahkalarımız..

Ne olduysa bu lanet olası Torbalı'ya geldiğimizde oldu. Babamın yeni kanun çerçevesinde fabrikayı taşıması zorlaştı, annemin yeni eve alışması benimse her köşesinde çocukluğuma dair bir anım olan evimi bırakmam. Çok zor alıştık, çok zor uyum sağladık.
Bi kere alışkanlıklarımız vardı. Haftada en az bir kez denizin kokusunu duymak isterdik, sahilde yürürdük. Hatırlıyorum düzenli olarak sahil kenarında gittiğim bir park vardı. Ne çok severdim orda oynamayı.
Sonra akrabalarımızla iç içe olmaya alışıktık, kalabalık toplanmalara sohbetlere.

Devlet 2001 yılında o lanet olası kanunu çıkarıp fabrikmızı bu lanet yere taşıttırana kadar hayatım çok güzeldi
Alışamadım ben hiç buraya, geleli 11 sene oluyor ama hala alışamadım.
Bi türlü sevemedim Torbalı'yı.
Benim gözümde ailemin dağılışının tek sebebi olduğu için belki de.
Babamın fabrikada ki düzeni oturtmak için çabalaması, o dönem annemin yalnız kalmasına benimde o zaman yeni doğan kardeşimle ilgilenmek zorunda olmama sebep oldu.

Çok uzun uğraşlar sonunda alıştık buraya.
Ama bana göre ailemizin büyüsü bozulmuştu.
İşlerdi, kavgalardı, ergenlikti derken bugün çocukluğumun mutlu günlerinden yaklaşık 11 yıl kadar uzağım.
Neler kaybettiğimi o kadar iyi görebiliyorum ki.

Evet hala bi aileyiz herkesin gözünde.
Dışardan bakıldığında mutlu, hatta mükemmel bi aile.
Ama içimizde bittik biz.

Hani maç biterde uzatmaları oynarsın yaa.
Hani taraftarına bak hala ayaktayız hala umut var imajı vermeye çalışırsın, ama içinden bilirsin ki maç aslında bitmiştir.

Öyle işte..
Bizim için maç çoktan bitti.

Olan onca olaya rağmen benim çocukluğuma duyduğum özlemi, hayallerimi kaybetmemin sebebi her zaman TORBALI'dır.

Ne düşünürseniz düşünün.

Benim mutlu hayatımın da, umutlu hayallerimin de katili bu lanet yer.

                                                                                          Ailenizin her daim mutlu olması dileğiyle..

Bak kış geldi, sende gel..

Ahh ahh. Sonbaharı direk atlayıp kışa geçince bir darbe yedik tabii.
Ee haliyle kış beraberinde kahve, kitap, yağmur, battaniye altında film mutluluklarını da getirdi.
Getirdi getirmesine de biz hala yalnız, biz hala sap.
Hani battaniyenin altında beraber film izleyebileceğimiz, atkıyı boynuna dolayıp yağmurun altında dolaşabileceğimiz,gülümseyerek soğuk havaya aldırmadan pazar kahvaltısı yapabileceğimiz biri yok henüz.
Yalnızsak nolmuş falan olaylarına girmeyin şimdi.
Kaçırdığımız güzelliklere bir baksanıza..
Bir sevgilinin sıcaklığı, sevilmenin verdiği mutluluk önemli şeyler bunlar.
Beraber aynı kazağı giyebileceğin, kışın en güzel günlerinde sarılabileceğin biri lazım.
En kötü anında bile gülümsemene sebep olabilecek biri.
Gelecekteki sevgilim;
Bak.. Kış geldii.
SENDE GEL.