Bir blog açtım, hayatım değişti..

Kendimi bildim bileli yazarım. Yazmak birnevi görmektir benim için. Kaydetmektir. Unutmamaktır asla. 

Şiirdir kimi zaman. Duygu yüklüdür. Kimi zaman sıradandır, günlüktür mesela. Ama yazarım hep. Anıları, acıları, kalbimi kıranları. Unutmayayım diye, hep hatırlayayım diye yazarım. Saçma olsun olmasın. Hiç fark etmez. Ben yazarım. Yazmak, adım atmaktır çünkü. İlerlemektir.

Mesela günlük.

Yazıyorum. Unutmuyorum. Kim kalbimi kırmış, kime çok kızmışım, kim çok yardım etmiş, ağlarken kim yanımdaymış, kim ihanet etmiş.. Hayat acımasız. Unutturuyor. Ama ben unutmuyorum. Unutmamalı insan zaten. Unutuyorsa onca yaşanmışlığın ne anlamı kalır ki zaten ?

Baktım ben böyle baya baya yazıyorum, dedim ‘Kalk Ece bir blog aç’

Çok tedirgindim en başta. Bilemezsiniz. Ya kimse okumazsa, ya hiç tutulmazsa, ya millet dalga geçerse. 

Şimdi gülüyorum o zaman ki hallerime. Çünkü dünyanın farklı yerlerinden binlerce insana ulaşıyor yazılarım. Onlar okudukça ben mutlu oluyorum.

Ah ne güzel şeymiş şu yazmak.

Ben yazıyorum içimden geleni, sevdiğim şeyleri, okuduğum kitapları. Onlar farklı farklı yerlerden okuyolar yazdıklarımı. Birde üstüne yorum yapıyorlar.

Zamanla ne kadar çok insana ulaştığımı gördükçe ‘İyi ki’ diyorum. ‘İyi ki açmışım şu blogu’

Hani PuCCa diyor ya ‘Bir blog açtım hayatım değişti’ diye.

Aynen öyle.

Şimdi yazmak hayatımın baş köşesinde.

Ben yazıyorum, siz okuyorsunuz. Siz okudukça ben mutlu oluyorum.

İyi ki varsın blogger.

Sayende ;

Bir blog açtım, hayatım değişti.