Ben bunu da atlatırım...

''Hep başımı alıp gittiğimden ziyan sevdalarım.

 Söylemem ben acılarımı hep içime içime anlatırım.

 En acısı ölmüyorda insan,

 Ben bunu da atlatırım...''

Kalbim kırık. 

Ki bu sefer nasıl toplarım cidden bilmiyorum. Güvendiğine pişman olursun ya hani. Belki sevdiğine. Ne bileyim. Bazen olur ya öyle işte. 

''Giderim uzaklaşırım her zaman ilk kez dönüp durdum''

Konuşamam. Anlatamam sorunlarımı çoğu zaman. Alıştım çünkü içime atmaya. Konuşmak bana göre değil. İçim içimi yer. Ağlaya ağlaya, içime ata ata, biriktire biriktire tükettim kendimi. 

Herkes der ki  ''Güçlüsün.''

Tamam güçlüyümde bu kadarıda biraz fazla değil mi Allahım ?

İnan düşündüğün kadar güçlü değilim..

Korkumdan yalnızlaştırmıştım kendimi. Soyutlamıştım. Tekrar başlamak için nedenim bile yoktu. Ki ölümü bile denemişken tekrar başlamak zaten çok saçma. Ama olmayınca olmuyor ya bazen.

Kırgınım. Fazlasıyla. Aileme, babama, aşkıma, arkadaşlarıma. 

Sor etrafıma bir, bak. 

Derler ki 'Ece en ufak şeyi büyütür' 

Öyle. Katlanılcak yanım yok. Ama ben çok değer verdim insanlara. Çok güvendim. Çok kırıldım. Bu yüzden hep kırdım, hep üzdüm. Üzmek kolay çünkü, üzülmekten. 

Ya sevmek ?

Haaa işte o farklı bi boyut.

Ne zaman başlasam 'Bu sefer doğru' diye ziyan oldu.

Galiba sevmek bana göre değil.

Olsun.

Ben bunu da atlatırım...